Աշնանային մի ցուրտ օր չղջիկը թռչում էր անտառով և դառնաղի արտասվում: Նրա լացի ձայնը լսեց թռչունների արքան` արծիվը:
— Ինչո՞ւ ես լալիս, փոքրիկ չղջիկ,- հարցրեց նա:
— Լաց եմ լինում, որովհետև շատ եմ մրսում:
— Չէ՞ որ մյուս թռչունների համար էլ է ցուրտ, բայց նրանք չեն բողոքում:
— Չէ՛, նրանք չեն մրսում այնքան, որքան ես, որովհետև փետուրներ ունեն, իսկ ես չունեմ:
Արծիվը մի պահ մտածեց, հետո հրամայեց կաչաղակներին, որ բոլոր թռչուններից մեկական փետուր հավաքեն չղջիկի համար: Երբ չղջիկն ամրացրեց բերված փետուրները, դարձավ հրաշագեղ: Նրա թևերը, գլուխն ու փորիկը շողշողում էին ծիածանի բոլոր գույներով: Չղջիկը շատ գոռոզացավ: Նա այլևս չէր խոսում մյուս թռչունների հետ: Օրերով նստում էր ճյուղին, հիանում ջրափոսի սառած հայելու մեջ երևացող իր չքնաղ արտացոլանքով:
Վիրավորված թռչունները բողոքեցին արծվին:
— Չղջիկն իրեն հիմա անտառի առաջին գեղեցկուհին է համարում,- ասացին նրանք:- Նա երևակայում է իրեն, ոչ մեկի հետ չի խոսում և նույնիսկ սիրամարգին է անճոռնի անվանում:
Արծիվը չղջիկին կանչեց իր մոտ և հարցրեց.
— Ճի՞շտ են ասում անտառի թռչունները:
— Իհարկե,- պատասխանեց չղջիկը:- Նրանց ընկերակցությունն ինձ հարմար չէ: Ես նրանցից շատ ավելի գեղեցիկ եմ: Համոզվեք ինքներդ, Ձե՛րդ մեծություն: — Եվ չղջիկը պարզեց թևերը: Արծիվը տեսավ, որ դրանք, իսկապես, չքնաղ են:
— Գերազանց է,- ասաց արծիվը:- Եթե դու կարծում ես, որ այդքան սիրուն ես, ապա թող յուրաքանչյուր թռչուն հետ վերցնի իր փետուրը: Տեսնենք` առանց դրանց ի՞նչ տեսք կունենաս:
Բոլոր թռչունները նետվեցին չղջիկի վրա և խլեցին իրենց փետուրները: Իր արտացոլանքը տեսնելով` չղջիկը սարսափեց. ջրափոսից իրեն էր նայում մերկ, կնճռապատ, այլանդակ մի արարած: Չղջիկն այնպես ամաչեց, որ դրանից հետո սկսեց միայն գիշերը դուրս գալ, որպեսզի իրեն ոչ ոք չտեսնի:
Այս հեքիաթը մեր հեքիաթներին նմանվում էր նրանով, որ ամենավերջում գոռոզությունը պատժվում է։
Վահան Մանուչարյան 